Μια μεγάλη μελέτη στη Νορβηγία δείχνει την πιθανή αποτελεσματικότητα της αύξησης της φυσικής δραστηριότητας ως θεραπευτική προσέγγιση για τον χρόνιο πόνο.
Μια νέα ανάλυση δεδομένων που συγκεντρώθηκαν από περισσότερους από 10.000 ενήλικες αποκαλύπτει μια συσχέτιση μεταξύ της φυσικής δραστηριότητας και της αυξημένης ανοχής στον πόνο. Εκείνοι που ακολούθησαν ενεργό τρόπο ζωής έδειξαν υψηλότερη ανοχή στον πόνο σε σύγκριση με τα άτομα που έκαναν καθιστική ζωή, με αυτά που επιδίδονταν σε υψηλότερη ένταση σωματικής δραστηριότητας να επιδεικνύουν ακόμη μεγαλύτερη ανθεκτικότητα. Ο Anders Årnes του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου της Βόρειας Νορβηγίας, Tromsø, και οι συνεργάτες του δημοσίευσαν πρόσφατα τα ευρήματά τους στο περιοδικό PLOS ONE.
Αν και προηγούμενες έρευνες έχουν υποδείξει τα πιθανά οφέλη της τακτικής σωματικής δραστηριότητας, συμπεριλαμβανομένης της πιθανής άμβλυνσης ή πρόληψης του χρόνιου πόνου μέσω της ενίσχυσης της ικανότητας του ατόμου να ανέχεται τον πόνο, οι περισσότερες μελέτες μέχρι τώρα είτε είχαν περιορισμένο εύρος είτε επικεντρώθηκαν σε συγκεκριμένα δημογραφικά στοιχεία.
Για να διευκρινιστεί η σχέση μεταξύ σωματικής δραστηριότητας και ανοχής στον πόνο, ο Årnes και οι συνεργάτες του ανέλυσαν δεδομένα από 10.732 Νορβηγούς ενήλικες που συμμετείχαν σε μια μεγάλη έρευνα πληθυσμού – τη Μελέτη Tromsø – που διεξάγεται περιοδικά στη Νορβηγία. Οι ερευνητές χρησιμοποίησαν δεδομένα από δύο γύρους της Μελέτης Tromsø, ο ένας που διεξήχθη από το 2007 έως το 2008 και ο άλλος από το 2015 έως το 2016. Τα δεδομένα περιελάμβαναν τα επίπεδα φυσικής δραστηριότητας των συμμετεχόντων και τα επίπεδα ανοχής στον πόνο, όπως αξιολογήθηκαν σε μια δοκιμή που περιελάμβανε βύθιση των χεριών τους σε κρύο νερό.
Η στατιστική ανάλυση των δεδομένων έδειξε ότι οι συμμετέχοντες που ανέφεραν ότι ήταν σωματικά δραστήριοι σε κάθε γύρο της Μελέτης Tromsø είχαν υψηλότερη ανοχή στον πόνο από εκείνους που ανέφεραν καθιστική ζωή και στους δύο γύρους. Οι συμμετέχοντες με υψηλότερα επίπεδα συνολικής δραστηριότητας είχαν υψηλότερη ανοχή στον πόνο και όσοι είχαν υψηλότερη δραστηριότητα το 2015/2016 από ό,τι το 2007/2008 είχαν υψηλότερο συνολικό επίπεδο ανοχής στον πόνο.
Η ανάλυση δεν έδειξε στατιστικά σημαντική σχέση μεταξύ του επιπέδου δραστηριότητας και των αλλαγών στην ανοχή στον πόνο μεταξύ των δύο γύρων της μελέτης. Ωστόσο, υποδηλώνει ότι η παραμονή σωματικά ενεργή, η ενεργοποίηση ή η τόνωση της δραστηριότητας συνδέεται με υψηλότερη ανοχή στον πόνο.
Με βάση τα ευρήματά τους, οι ερευνητές προτείνουν ότι η ενίσχυση της φυσικής δραστηριότητας θα μπορούσε να είναι μια πιθανή στρατηγική για την ανακούφιση ή την αποφυγή του χρόνιου πόνου. Η μελλοντική έρευνα θα μπορούσε να βοηθήσει στην επιβεβαίωση εάν υπάρχει πράγματι σχέση αιτίου-αποτελέσματος μεταξύ της δραστηριότητας και της ανοχής στον πόνο και στην αξιολόγηση πιθανών θεραπευτικών εφαρμογών.
Οι συγγραφείς προσθέτουν: «Το να γίνετε ή να παραμένετε σωματικά δραστήριοι με την πάροδο του χρόνου μπορεί να ωφελήσει την ανοχή σας στον πόνο. Ό,τι και να κάνεις, το πιο σημαντικό είναι να κάνεις κάτι!».
Παραπομπή: «Διαχρονικές σχέσεις μεταξύ της συνήθους σωματικής δραστηριότητας και της ανοχής στον πόνο στον γενικό πληθυσμό» από τους Anders Pedersen Årnes, Christopher Sievert Nielsen, Audun Stubhaug, Mats Kirkeby Fjeld, Aslak Johansen, Bente Morseth, Bjørn Heine Strand, Tom Wilsgaard και öms20,20, Óring PLOS ONE.
DOI: 10.1371/journal.pone.0285041
Το APÅ χρηματοδοτήθηκε από επιχορήγηση από την Περιφερειακή Αρχή Υγείας της Βόρειας Νορβηγίας.
Διαβάστε επίσης:«Αισιόδοξα» ευρήματα – Τα δύο τρίτα των επιζώντων σωματικής κακοποίησης στην παιδική ηλικία ακμάζουν ψυχολογικά στην ενήλικη ζωή
Πώς οι τεμπέληδες κυριαρχούν στην τέχνη της επιβίωσης στην αλλαγή του κλίματος
Η γυναίκα που δεν αισθάνεται πόνο – Νέα μελέτη αποκαλύπτει τη μοναδική μοριακή της μηχανή
